Lezen met de Sterren
Maandag was ik begeleider bij Lezen met de Sterren – de ‘leesclub-de-luxe’ van Literair Productiehuis Wintertuin. Het concept: jongeren lezen allemaal hetzelfde boek, uitgezocht door een BN-er. Tijdens een feestelijke bijeenkomst bespreken de leerlingen dat boek eerst met elkaar in ‘leesshops’ en gaan er vervolgens over in gesprek met de ‘ster’. Deze keer was dat Dennis Weening. Ik moest hem eerlijk gezegd eerst even googlen… Maar dat bleek ook te gelden voor veel van de 100 vmbo-leerlingen van het Arentheem college, die maandag naar de Arnhemse bibliotheek kwamen om te praten over het boek Feest! van Lydia Rood. Een nogal heftig boek, over een wild feest met veel drank, drugs, seks. Ik was heel benieuwd wat de 14-/15-jarigen in mijn groepje ervan zouden vinden…
Saai dus. Echt? Ja, natuurlijk mevrouw! Lezen is altijd saai.
Vragenvuur
Toch heb ik een half uur lang heel leuk met de leerlingen gepraat over dat ‘saaie’ boek. In mijn eigen leesclub (met 5 ‘hoogopgeleide’ vrouwen) dwalen we soms sneller af… Wat me vooral verraste was hoe open en spraakzaam de leerlingen waren. Niet allemaal, natuurlijk zaten er ook een paar nadrukkelijk naar de grond te staren. Maar mijn angstdroom – een groep nors kijkende kinderen, met koptelefoons in hun oren en hun kaken stijf op elkaar – kwam gelukkig totaal niet uit. In mijn groepje zaten juist een aantal zeer spraakzame jongeren, die me meteen allerlei vragen begonnen te stellen.
Ok, de eerste vraag was: ‘Mevrouw, hoe lang gaat dit duren?’. En de volgende: ‘Werkt u in de bibliotheek? Nee? Waarom doet u dit dan? Krijgt u er goed voor betaald? Vrijwillig? Mevrouw, als ik u was, zou ik toch gewoon gaan werken, hoor.’ Maar ze wilden ook echt dingen over het boek weten, en over de schrijfster. Zelfs de leerlingen die zeiden het boek niet gelezen te hebben, wisten opvallend veel over het verhaal.
Voorleesuurtjes
Later hoorde ik van hun docente dat ze in al haar klassen het hele boek had voorgelezen. Nouja, op de laatste drie hoofdstukken na, want toen was ze haar stem kwijtgeraakt. Ze had er heel wat lesuren voor vrijgemaakt, maar dat was het meer dan waard geweest: “Zo lawaaiig als die kinderen hier vandaag waren, zo muisstil waren ze tijdens het voorlezen. Sommigen zaten nog net niet met hun duim in de mond. Ik realiseerde me ineens dat de meeste van hen vroeger thuis nooit zijn voorgelezen.”
Lekker boeiend!
Ik weet niet zeker of de leerlingen het voor herhaling vatbaar vonden (‘Mevrouw, mogen we nu eindelijk naar huis?’). Wel heb ik sterk het vermoeden dat (veel?) meer leerlingen het boek met plezier gelezen hadden, dan de zes dapperen die hun hand durfden op te steken tijdens de spetterende afsluiting (met die bekende Dennis Weening en presentator Marcel Rözer – die allebei trouwens erg leuk inspeelden op de soms zeer rumoerige zaal).
Zelf heb ik in een ochtendje ontzettend veel bijgeleerd over ‘leesbevordering’. Daar kan geen stapel literatuur tegenop. Ehm… bij wijze van spreken, hè?